Poznański Czerwiec 56’ – to nie tylko kolejna rocznica

Robotnicy Cegielskiego w 1956 roku walczyli o przyszłość swoich dzieci. Wyszli na ulice, aby upomnieć się nie tylko o swoje prawa, ale także o prawa przyszłych pokoleń. Nie chcieli pomników i akademii, chcieli pracy i chleba, równości i sprawiedliwości.

Niestety obchody historycznej rocznicy wydarzeń Poznańskiego Czerwca 56, w żaden sposób nie pomagały ratować obecnie funkcjonujących zakładów HCP. Z roku na rok, kolejne dyrekcje zmniejszały zatrudnienie, pracownicy wysyłani byli na tzw. postojowe. Powolny upadek jak zawsze tłumaczono kryzysem i jak zawsze za kryzys mieli płacić robotnicy, a nie dyrekcja czy przedstawiciele rządu, który nie robił nic by ratować zakład.

Protesty załogi Cegielskiego zawsze spotykały się z represjami dyrekcji, również wszelkie propozycje samych pracowników na ratowanie zakładu były zbywane. Plan dla HCP jest jeden i nazywa się prywatyzacja. Zastanawiające jest tylko, że zanim do niej dojdzie, dyrekcja zakładu robi tak wiele, by zmniejszyć jego wartość, czyżby chodziło o sprzedanie HCP za grosze?

To w jaki sposób doprowadza się do stopniowego upadku HCP, powinno być dla nas najlepszą nauczką ile znaczą deklaracje i słowa polityków, ale też niektórych szefów dużych central związkowych, wypowiadane w cieniu pomników. Łatwo przychodzi mówienie o historycznym bohaterstwie, znacznie trudniejsze jest wykrzesanie w sobie choćby odrobiny takiego bohaterstwa, by dziś bronić praw pracowniczych.

Dla niektórych prawa pracownicze mogą stanowić tylko mało zrozumiałe hasło. Niestety dziś wielu młodych ludzi, częściej poznaje w pierwszej kolejności wszystkie zakamarki Powiatowego Urzędu Pracy, zanim uda się im uzyskać zatrudnienie. Dodatkowo, kiedy już udaje się prace znaleźć, często jest to tylko chwilowe zajęcie, najczęściej na umowę zlecenie czy umowę o dzieło, miesiąc, góra trzy i znowu trzeba szukać czegoś nowego. Powoli wielu zapomina co to, skorzystanie z płatnego zwolnienia lekarskiego czy płatnego urlopu, bo ciężko skorzystać z takich świadczeń, gdy nie ma się stabilnego zatrudnienia. Wielokrotnie zmusza się tych którzy dopiero zaczynają zawodową pracę, do wyrabiania nadgodzin, brania dodatkowych zmian, często wykorzystując ich nieznajomość prawa pracy.

W takiej sytuacji, gdzie jawnie łamane są prawa pracownicze, znajduje się naprawdę dużo osób, jest ich na pewno więcej niż szefów, kierowników, dyrektorów, brygadzistów czy majstrów, którzy pomagają te prawa łamać. Jeżeli chcemy naprawdę oddawać część i pamięć bohaterom Poznańskiego Czerwca 56, to najlepszą ku temu okazją, jest walka o godność i prawa pracownicze. Nie pozwólmy by zmuszano nas do wypracowywania kolejnych zawyżonych norm, tak jak robiono to z robotnikami w 56’; nie dajmy sobie wmówić, że mamy zacisnąć pasa, bo jest kryzys - ta wymówka jakoś nie obniża pensji naszego dyrektora, a jedynie naszą.
Znajdźmy w sobie choć tyle bohaterstwa, by postawić się, by zawalczyć o to co nam się należy. DOŚĆ ŁAMANIA PRAW PRCOWNICZYCH! 

Obchody czerwca 56' - Teatr Ósmego Dnia "Projekt Ceglorz"  dzień 1

 Obchody czerwca 56' - Teatr Ósmego Dnia "Projekt Ceglorz"  dzień 2

Obchody czerwca 56' - pokaz filmu

Obchody czerwca 56' - pikieta

Obchody czerwca 56' - koncert przed fabryką

Obchody czerwca 56': koncert na Rozbracie